Welkom op onze blog over de voorstelling 'De laatste dichters' van het MC-theater, gebaseerd op de roman van Christine Otten.
Wij zijn Charlotte, Ellemieke, Jolanda, Lianne en Marielle, en wij studeren theaterwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. In het kader van het vak theaterkritiek hebben wij deze blog gemaakt. De bedoeling was om een indruk van de voorstelling te geven, maar dan niet door het schrijven van een 'gewone' recensie, maar door het posten van de associaties die wij hadden bij de voorstelling.
Kijk rustig rond, klik door naar de filmpjes, en laat vooral een berichtje achter!
Uit 'De laatste dichters' van Christine Otten
door Jolanda
'Laat me je een verhaal vertellen. In 1947, het jaar waarin ik werd geboren, werden Puerto Ricanen automatisch als blanken geregistreerd. Al was je blauw, dan nog stond er 'blank' in je geboortebewijs. Mijn grootmoeder, Marguarete Olmo, de moeder van mijn moeder, was erbij toen ik ter wereld kwam. Ik was lichter dan de meeste anderen in de familie. Ik was het gouden kind, zo noemden ze me. Tot op de dag van vandaag zeggen mijn broer en zus dat ik daardoor privileges had die zij niet hadden. Dat zal ook wel zo zijn geweest.
In ieder geval, de dokter komt naar ons huis in East Harlem en ziet mij. Hij wil 'blank' invullen op de geboorteakte. 'Bent u kleurenblind?' roept mijn grootmoeder verontwaardigd. 'Ziet u niet dat dit kind zwart is?' En dus schreef de dokter 'neger' in mijn geboortebewijs. Marguarita Olmo was een ongelooflijke vrouw. Ze hield echt van me. Ze hield ervan om me bij zich te roepen en dan moest ik op haar schoot gaan zitten en zij streelde met haar handen door mijn krullen, ze draaide er dreads in, heel langzaam en precies. Dat was jaren voordat dreadlocks in de mode kwamen. Ze hield van de vorm van mijn hoofd, mijn neus, mijn oren, mijn stem. 'Je bent het mooiste zwarte kind op de wereld,' zei ze. Ze wilde altijd dat ik haar voorlas in het Engels. Ze vond het prachtig dat ik goed Engels kon praten en lezen.'
'Het helle blauw van de lucht en het water en de zon prikte in mijn ogen. 'Bent u op een schip naar Amerika gekomen, net als oma?' vroeg ik.
'Ja.'
'Hoe oud was u?'
'Ouder dan jij.'
'Alleen?'
'Ja.'
'Was er storm?'
'Geen storm.'
'Waar waren uw ouders?'
'Wijsneus.'
'Miste u ze?'
'Ja.'
'Uw vader?'
'Nee.'
'Waarom niet?'
'Daarom niet.'
'Uw moeder?'
'Ik miste haar.'
'Waarom ging ze niet mee dan?'
'Ze was dood.'
'O.'
Hij deed zijn hand voor zijn ogen tegen de zon. Hij stond stijf als een standbeeld. Alsof hij zich niet kon bewegen. Het waaide niet. De warmte was zacht en droog. Ik hoorde het lome ruisen van de golven in de verte. Er waren geen mensen in de buurt. Alleen papa en ik en de zee en het schip en de lucht. Ik bewoog me niet. Als ik bewoog zou papa afgeleid zijn en ik wilde niet dat hij afgeleid was ik dacht dat ik hem hoorde denken over zijn moeder die dood was in Puerto Rico ik had medelijden met hem maar ik wilde geen medelijden hij was mijn vader ik wilde wat zeggen over mama ik wilde zeggen dat het goed ging op school ik kon het hardst lopen en...
'Ik kan me haar gezicht niet meer herinneren, Phillip,' zei papa.'
Een interdisciplinair spektakel gaat in sneltreinvaart voorbij
door Ellemieke
De Laatste Dichters heeft me lang beziggehouden. Niet alleen omdat we er een blog over gingen maken, maar omdat de voorstelling en het onderwerp me raakte. Het waren fragmenten uit die tijd die gepaard gingen met muziek en gedichten. Er werden sferen gecreeerd waardoor men terug werd gezogen in de tijd. Ik voelde echt waar de Last Poets voor stonden en, gezien hun enorm wijdse invloed, waar ze nog voor staan.
De avond dat ik De Laatste Dichters zag, heb ik met een aantal medestudenten een gesprek gehad met de schrijfster en een van de makers van de voorstelling. We kregen informatie over de achtergrond van het boek, de Last Poets en de overtuiging achter de voorstelling. Ik was volledig in de ban van het verhaal. Ik wist nagenoeg niets van het bestaan van de Last Poets af. Na het gesprek wist ik een hoop meer, vooral over de persoonlijke ervaringen van de Poets, de schrijfster en de makers. De schrijfster, Christine Otten, heeft voor het schrijven van haar boek een aantal van de Poets en hun familie gesproken. Om deze ervaringen van haar te horen was erg aangrijpend, er werd een levende geschiedenis geschetst van de Last Poets en hun situatie in de jaren '60.
Met dit gesprek in mijn achterhoofd nam ik plaats in de zaal. Ik werd overrompeld door indrukken. Muziek, dans, gedichten, licht, geluid, alles was aanwezig. De voorstelling was rauw en eerlijk. Het was geen geschiedenisles over de sociale onrust in de jaren '60 en het was geen biografie van de Poets, het waren fragmenten uit het bestaan van een legende. Door het gebruik van verschillende disciplines werden sferen gecreeerd. Op het ene moment dansten de spelers en rookten wiet, op een ander moment verschenen de revolutionaire gedichten van de Last Poets op de muur en galmden hun woorden door de zaal. Vooral die projectie maakte indruk. De woorden verschenen in verschillende snelheden en in verschillende grootte, waardoor ze extra tot me doordrongen.
In dit fragment over De Laatste Dichters komen de teksten van de dichters voorbij zoals die in de voorstelling zijn gebruikt. Ook geeft het een beeld van de mengelmoes aan disciplines die de voorstelling met zich mee brengt.
De Last Poets worden in de muziekwereld gezien als de voorlopers van de rap en de hiphop. De Laatste Dichters refereerde veel naar de hiphopscene door middel van kleding, taalgebruik en muziek. Eigenlijk heb ik helemaal niets met hiphop. Het is echt niet mijn ding. Maar toch ben ik geboeid door het ensemble aan hiphop-prikkels dat ik tijdens de voorstelling binnenkreeg. Ik heb lang nagedacht waarom, maar toen ik de mixtape van DJ Lovesupreme die we bij het voorgesprek kregen beluisterde, wist ik het antwoord. DJ Lovesupreme heeft muziek in de voorstelling verwerkt dat hem raakte en wat hij associeerde met de Last Poets. Voor het maken van de voorstelling heeft hij een compilatie gemaakt van muziek en gedichten die hij in de voorstelling wilde gebruiken. Een aantal elementen daaruit zijn ook daadwerkelijk in de voorstelling gebruikt. Het bijzondere is dat de muziek meerdere stijlen beslaat. Slow jazz, rap, hiphop, soul, salsa, alles kwam voorbij en het paste perfect. Het werd me zo duidelijk dat de Poets een enorme invloed hebben gehad op niet alleen de sociale ontwikkelingen van de zwarten in Amerika, maar ook in alle hoeken van de muziek.
De rapper Tupac (1971-1996) was de zoon van een van de Black Panthers. Hij heeft zijn vader bijna niet gekend en hem altijd verweten dat hij zijn moeder verliet. Toch was hij geinteresseerd in de ideologie van de Black Panthers. De overtuiging van de Black Panthers speelde een grote rol in zijn muziek en zijn leven. Hij baseerde zijn teksten op hun ideologie en verwees naar leden van de partij.
Tupac was ook geintrigeerd door de Last Poets. Niet alleen vanwege de ideeen, die goed overeenkwam met die van de Black Panthers, maar ook vanwege de werkwijze van de Poets. Uit de tekst van het nummer Tupac Interlude blijkt dat hij de Last Poets ziet als voorlopers van de hiphop en de rap, en dat hij het als taak ziet dit als medium voort te zetten.
Tupac Interlude
Klik hier voor het nummer Changes van Tupac
West Side Story
door Charlotte
Het was een dinsdagmiddag. Het zweet koelde de danslichamen af, het bloed kookte en klopte door de slagaderen, en de tranen stonden in de ogen van de spierkrampen die zich voordeden tijdens een intensieve dansrepetitie in een dansstudio. Oude herinneringen aan de musical West Side Story, die twee jaar geleden op de planken stond door mijn oude dansschool, kwamen weer boven. Een nieuwe leerling probeerde de choreografie bij te benen en de zangstukken zuiver te zingen. Op een gegeven moment vroeg mijn dansdocent: ‘Weet je eigenlijk waar West Side Story overgaat?’ De glimlach op haar gezicht vertrok even. Dat was een essentiële vraag. Op dat moment gingen er allerlei denkprocessen in mijn hoofd van start. Binnen een mum van tijd stond het verhaal weer helder voor ogen. ‘Maar natuurlijk,’ riep ik nog door de dansstudio. Tijdens het terughalen van het verhaal was er een nieuwe associatie met de The Last Poets gemaakt.
In West Side Story strijden twee straatbendes om een eigen plek in de Upper West Side van New York City. De bende de Sharks, bestaande uit Puerto Ricanen gaan een strijd aan met de Pools/Amerikanen: de Jets. Een sterke confrontatie ontstaat wanneer Maria, behorende tot de Sharks, verliefd wordt op Tony van de Jets. Het is een onmogelijke liefde. Beide bendens kunnen niet verenigd worden. De haat van beide kanten wordt groter tot dat het uit de hand loopt. Het blijft niet alleen bij bedreigen en elkaar aan de tand voelen, ook wapens worden uiteindelijk onderdeel van de strijd. Deze ontwikkeling heeft een frontale afloop, wanneer eerst de broer van Maria, Bernardo, wordt gedood en vervolgens haar geliefde Tony.
Een associatie omtrent de vorm. Zowel bij de The Last Poets als bij Weste Side Story ligt er een politieke gedachte ten grondslag aan de kunstvorm. Hoewel de The Last Poets de strijd voor sociale gelijkheid aangaan door middel van dichten, strijden de bendes in West Side Story door middel van dans en muziek. In eerste instantie ontstaat er wellicht een romantisch beeld omtrent het verhaal van West Side Story, maar achter dit romantische verhaal schuilen ook politieke bewegingen. De Sharks representeren groeperingen uit die tijd, die moesten vechten voor een eigen plek in de achterbuurten van New York en daarmee ook in de maatschappij. In beide gevallen blijft de strijd niet bij woorden of bewegingen. Het gebruik van geweld is een andere uitweg om de strijd kracht bij te zetten.
‘’Weet je wat raar is. Eigenlijk vond ik poëzie toen maar niks. Ik wilde meer actie. Gerichte, fysieke actie. Iets wat als katalysator voor de revolutie zou dienen. Dus ik pleegde een overval op de Watkins Brothers. We hadden die mensen uitgekozen om te beroven, want ik had gehoord dat ze lid waren van de Klu Klux Klan (verzamelnaam voor verschillende blanke protestantse broederschappen in Amerika, die bekend stonden om hun racistische geweld). Ik vond het een mooi idee om met hun geld mijn broeders uit de bak te krijgen. Maar het mislukte, want na een achtervolging van zes uur werd ik gearresteerd. Ik werd veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf, waarvan ik vier jaar heb gezeten. Maar het maffe was dat ik in de gevangenis zat, toen in 1970 de eerste Last Poets plaat uitkwam. En in de gevangenis hoorde ik van jongens over die fantastische Last Poets. Dat was eigenlijk wel jammer. Maar ik was zo slim om m’n mond te houden, anders zat ik waarschijnlijk nu nog steeds in de gevangenis of was ik nu dood.’’ – Abiodum Oyewol (Educatiepakket MC)
Kijk naast de inhoud van het filmpje, ook eens naar de geweldige dans en acteerwerk van de acteurs. Dat is even fenomenaal en bijzonder voor het genre van die tijd, als het onderwerp van de musical.
Zie hier de link naar het YouTube-filmpje van West Side Story
Jazzoetry
door Charlotte
Gedurende de uitleg over wie de The Last Poets waren aan mijn ouders, viel het woord ‘jazzoetry’. Een beetje grinnikend werd er geknikt. ‘Weten jullie wel wat dat is?’ vroeg ik haastig tussen de zinnen van mijn verhaal door. Voorzichtig werd er ‘nee’ geschud. Op dat moment legde ik het kort en bondig uit door te vertellen dat The Last Poets hun werk omschreven als ‘jazzoetry': een combinatie van jazz en poëzie.
Wat betreft de jazz muziek, is de grote jazzartiest John Coltrane een grote inspiratiebron geweest voor de The Last Poets.
’'Coltrane’s ‘A love supreme’ ligt aan de basis van wat wij doen. Een klein ‘four note motif’ structureert het hele muziekstuk. De manier waarop Coltrane dat muzikale thema aangrijpt om te improviseren is fenomenaal. Net als zijn syncopering (accentverschuiving) trouwens. Hij legt voortdurend het accent op een andere dan verwachte plaats. Deze vrijheid in voordracht en het spelen met ritmes is wat The Last Poets ook doen met onze manier van voordracht. ‘A love supreme’ is een muzikale vertelling, een woordloze voordracht van een gedicht, een gebed, over toewijding aan God. Coltrane speelt de woorden van het gebed op zijn saxofoon.’’ – Abiodun Oyewole (Educatiepakket MC)
Zie hier de link voor het YouTube-filmpje van John Coltrane
Zie hier het YouTube-filmpje voor de hiphop cover (A Love Supreme als inspiratiebron gebruikt voor een hiphop cover)
Zie hier het YouTube-filmpje van het gedicht Jazzoetry
Zie hier de link naar het gedicht Jazzoetry
De droom als begin van een gedicht
door Charlotte
De The Last Poets, dat moesten (en moeten) helden zijn voor vele mensen. Dat bedacht ik mij op weg naar huis in de trein na het zien van de theatervoorstelling De Laatste Dichters, geproduceerd door het productiehuis MC te Amsterdam. Met het boek De laatste dichters van Christine Otten in mijn handen, sloeg een nieuwsgierige hand van een theaterwetenschapstudente (ikzelf) de eerste bladzijden om van het boek over The Last Poets. Na het lezen van enkele bladzijden, was het achtergrond geluid van een wankelende en hard rijdende trein overgegaan in fictieve geluiden van de omgeving van de The Last Poets die werden beschreven in het boek. Vast gekluisterd aan het boek, las ik als een sneltrein door het boek. Fascinatie, bewondering, afkeer en confrontatie met eigen emoties vulde mijn hoofd en hart. Als jong volwasse, wonend in een goed milieu in Nederland, is het niet te begrijpen hoe die situatie geweest moest zijn. Hoe het vuur in de harten van de ‘zwarte bevolking’ hevig wakkerde om de strijd aan te gaan. Hoe de vernedering en woede voelde wanneer men oog in oog stond met een ‘wit gekleurd’ individu. Hoe het op straat en binnenshuis voelde. Toch deed ik mijn uiterste best een film in mijn hoofd te laten afspelen van alles wat ik las. In ieder geval een poging te wagen er een geconstrueerd geheel van te maken. Thuis aangekomen en na enige moeite om het boek te laten rusten op mijn nachtkastje, slopen er confronterende gedachten mijn hoofd binnen. Een oude herinnering trok mijn volledige aandacht: een jong meisje springend en dansend, zwierde door de woonkamer terwijl de Spice Girls van het televisiescherm af spetterde van de glamour. Uren lang herhaalde dit ritueel zich. Een groep jonge zangeressen, die in de slaapkamers van vele tienermeisjes een speciaal ingericht altaar toegewijd kregen. Slaapkamerdeuren en plafonds waren gedoemd tot ideale altaren. Met als voorkeur het plafond, om na het ontwaken ’s ochtends de laatste vijf minuten uitsteltijd voor het opstaan, te kunnen opvullen met een dommelmomentje naar aanleiding van die ene geweldige poster. Dat was een droom: een leven vol showbizz, glamour en bekendheid. Het idee dat je je geld kon verdienen met het beoefenen van je passie: dansen, zingen en acteren. Nu twaalf jaar later, kennen deze dromen enige bijsmaakjes. Niet alleen de werkelijkheidswaarde van dergelijke dromen zijn realistisch geworden, maar ook het droomonderwerp werd door het verhaal van de The Last Poets in een schrijnend licht geplaatst. Met de eigen geconstrueerde film vers in mijn geheugen, werd het onmogelijk voor te stellen dat kinderen uit die tijd, uit die cultuur, uit die maatschappij en uit dat milieu over dergelijke dingen als een showbizz leven konden dromen. Waarom? Omdat dromen verwerkingen zijn van dagelijkse belevenissen, angsten en verlangens. In die tijd streed men voor sociale gelijkheid. Voor respect. Voor een eigen plek in de samenleving. Voor een stem in de maatschappij. Ouders en grootouders vochten voor deze revolutie. Harten waren gevuld met woede en vuur, niet alleen tegenover de ‘blanken’, maar ook binnen de ‘zwarte gemeenschap’ waren er offers gebracht. Het is naïef te denken, dat een dergelijke omgeving als toen, geen invloed zal uitoefen op de kinderen en de jongere generatie. Dat deed het. Dat doet het. Dat zal het blijven doen. ‘Wat hebben wij het hier in Nederland toch goed,’ herhaald zich zoemend en steeds luider wordend door mijn hoofd. ‘Wat hebben wij Nederlanders het toch goed.’ (Een kleine kanttekening bij deze uitspraak is tevens wel gewenst. Het is vanzelfsprekend dat niet alle Nederlanders het goed hebben, maar globaal genomen leven we in Nederland in een veilig en vrij land. Met deze gedachte in het achterhoofd, heeft men in Nederland het goed in vergelijking met bijvoorbeeld de situatie die wordt beschreven in de tijd van The Last Poets). Ja…maar…Nee, het moet afgelopen zijn met het ‘ja maar.’ Er zijn geen excuses te rechtvaardigen en überhaupt te bedenken, dat dromen van kinderen, jongeren, volwassen en ouderen in een omgeving, zoals die wordt omschreven in het boek, wordt gekleurd door maatschappelijke en sociale problemen als de sociale ongelijkheid tussen ‘zwarten’ en ‘blanken.’
Een droom is het begin. Een droom bestaande uit beelden en woorden. Een droom bestaande uit zinnen. Een droom bestaande uit een boodschap. Een droom als het begin van een gedicht.
Een gedicht als begin van een revolutionaire culturele beweging: The Last Poets.
Dichten in plaats van schreeuwen (om cultuur)
door Charlotte
‘Weten jullie wie de The Last Poets zijn?’ vroeg ik aan het thuisfront. Het was stil. Beide ouders keken elkaar vluchtig aan, opzoek naar een teken dat de ander het zou weten. ‘Nee, geen idee.’ Verbaasd en enigszins teleurgesteld, vroeg ik: ‘Jullie weten werkelijk niet wie de The Last Poets zijn?’ ‘Nee,’ werd er geantwoord. Naar aanleiding van deze constatering begon ik te vertellen over wie de The Last Poets waren/zijn. Na wat moeizaam kijken en nadrukkelijk denken, was er een lichtpuntje van herkenning te ontdekken op de gezichten van mijn ouders. Hoewel ik betwijfel of er werkelijk een lichtje ging branden wat betreft het collectief The Last Poets, was het hoogstwaarschijnlijk een dergelijke herkenning in het verhaal over de jaren zestig, sociale ongelijkheid, New York, ‘jazzoetry’ en activistische groep dichters. Misschien was ik iets te voorbarig in het verwachten dat mijn ouders zouden afweten van deze groep dichters, de verwachting ontstond waarschijnlijk naar aanleiding van hun leeftijd. Als men de jongeren van tegenwoordig zou vragen over The Last Poets, zou men dan ook niet weten wie deze bijzondere groep dichters waren/zijn? Onwetendheid over een dergelijke kunstbeweging als The Last Poets, zou echter geen vreemd fenomeen zijn. Tegenwoordig is men in Nederland niet meer bekend met 'muzikale' protesten die uitgroeien tot politieke bewegingen. Als men nu strijd voor maatschappelijke verandering, wordt dit uitgevoerd door middel van stakingen en protest brieven, waarbij het liefst gebruik wordt gemaakt van een openlijk en hevig debat in de kranten. Op een kunstzinnige manier protest voeren kent men dezer dagen niet meer. Dat is jammer, maar verklaard wel deels mijn fascinatie en interesse voor de The Last Poets. Het is een mooi gegeven dat een groep mensen met hetzelfde doel bij elkaar zijn gekomen, om het doel te verwezenlijken door middel van muziek. Door te dichten op jazz muziek.
‘Revolutionary Art for Cultural Revoltion’ – Amiri Baraka (Educatiepakket MC)
De The Last Poets zouden als een voorbeeld moeten dienen in de huidige maatschappij der protesten. Woorden kunnen mensen verroeren, maar in plaats van op het Malieveld of voor het hoofdkantoor van TNT Post in Den Haag uren lang korte en eenduidige zinnen te schreeuwen, zou men eens het initiatief moeten nemen om protest te voeren op een kunstzinnige wijze. Met de huidige bezuinigen op komst, zou daar uisluitend nu vanuit een bepaalde sector een dergelijk initiatief geboren kunnen worden. Laat dat nou juist de kunstsector zijn. Je zou toch enigszins verwachten dat men uit de kunstwereld op een creatieve manier een tegengeluid zou gaan verkondigen. Helaas mag dat niet het geval zijn. Men verdubbelt het ‘schreeuwende’ voorbeeld van het ‘gewende’ protest nog eens drievoudig. Leden uit de kunstwereld gaan letterlijk ‘schreeuwen om cultuur.’ Men wordt hoogstens wakker geschreeuwd, maar alles behalve geactiveerd.
Kom maar op met het activerende muziektheater, met het provocerende toneel, met de veelzeggende beeldhouwkunst, - ga zo maar door - representeer die boodschap. Kunstsector wees eens een Last Poet in uw eigen kunststijl en activeer de mensen om bij u aan te sluiten: samen staan we sterk!
Kyteman
door Charlotte
The Last Poets: een collectief jonge zwarte dichters en activisten in de jaren zestig in de Verenigde Staten. Deze dichters staan niet alleen bekend om hun activistische gedichten waarmee ze de Afro-Amerikaanse groeperingen in Amerika kracht wilden bijzetten (ze vochten voor de sociale ongelijkheid tussen de 'blanke gemeenschap' en de 'zwarte gemeenschap'), maar worden ook beschouwd als de voorlopers van de rap en de ‘spoken word’. Als men tegenwoordig de jongere generatie zou vragen wie de The Last Poets zijn/waren, zal er hoogstwaarschijnlijk niet direct een belletje gaan rinkelen. Om een indruk te geven van de kunststijl die ze voortbrachten, zouden we deze misschien ook wel in verband kunnen brengen met sommige vormen van de hiphop. De Nederlandstalige hiphop artiest Kyteman gaf een directe associatie met The Last Poets. Kyteman combineert in zijn performance, samen met zijn Kyteman's Hiphop Orkest, jazz met hiphop. Met Engels- Franstalige teksten, tracht Kyteman een boodschap over te brengen op het publiek. De associatie met de The Last Poets wordt in het intro direct al duidelijk, wanneer Kyteman opent met de volgende woorden:
‘’Sommigen mensen denken, dat wij dit doen voor vijftig euro en een pakje peuken. Maar laat duidelijk zijn, dat dit niet gaat om geld. Het enige wat in deze groep er toe doet, is dat we gelijk zijn. Gelijkheid.’’
Zie hier het YouTube-filmpje van Kyteman's HipHop Orkest
Zie hier de link naar algemene informatie over de hiphop
Eigenheid
door Marielle
Eigenheid, ook wel identiteit genoemd, is de eenheid van wezen. Deze identiteit wordt zichtbaar door te denken, te voelen en te doen.
Om te weten wat je echt wilt is het nodig om je ware aard te kennen. De vraag die jij jezelf kan stellen is dan ook; Hoe sta ik in de wereld en hoe zou ik in de wereld willen staan. Verandering begint namelijk altijd eerst bij jezelf.
The last poets laten dat aan de hand van hun album 'The last poets' zien.
Vandaag de dag zijn de mensen het rustiger aan gaan doen met wat betreft het heft in eigen handen nemen, ze wachten af tot andere mensen de stap zetten en komen dan misschien zelf ook wel in actie. Sommige nemen het heft nog in eigen handen door bijvoorbeeld te gaan protesteren tegen de 'Bezuinigingen voor Kunst & Cultuur', maar de meeste mensen blijven zitten en wachten af met het motto; 'Wat maakt het uit of ik mee doe of niet, die ene persoon meer of minder zal geen groot verschil maken.'
De mens is, in mijn ogen, lui aan het worden, de moderne tijd heeft zich diep in de samenleving geworteld en gedurende ons leven worden wij blootgesteld aan prikkels die ons vormen. Vragen wij ons wel af of wij bepaalde dingen wel willen toelaten in ons leven en omgeving?
Zullen wij nog in staat zijn om zoals de 'Last Poets' te handelen? Als het antwoord ja is, kom dan van je stoel af, want verandering begint bij jezelf.
Blijf trouw aan je eigenheid.
Velvet Underground
door Marielle
Velvet Underground is een rockband uit de jaren '60, opgericht in New York City door Lou Reed en John Cale. Vanaf het begin af aan heeft deze rockband een bepaald imago neergezet. Met het gebruik van aleatorische muziek, microtonaliteit en minimale muziek werd Velvet Underground gezien als de eerste experimentele rockband.
Het oefende daarnaast belangrijke invloed uit op ongeveer elke alternatieve rockband die opkwam tussen de jaren '60 & '80.
Hun debuutplaat, genaamd 'Velvet Underground & Nico' werd geen commercieel succes, dat kwam door de harde teksten die de plaat bevatte. Hierdoor weigerden radiostations het draaien van de betreffende muziek. Desondanks geldt de elpee als een van de meest toonaangevende platen allertijden.
Beluister hier een muziekfragment van het debuutalbum
Christine Otten - schrijfster van het boek ' De laatste dichters'
door Marielle
Christine Otten is de schrijfster van het boek 'De laatste dichters' waarop de voorstelling 'The last poets' van MC is op gebaseerd. Bij het lezen van haar biografie, her en der verspreid over het wereld wijde web, kreeg ik veel inzicht over haarzelf als mens en als schrijfster, maar ook hoe ze haar eigenfascinaties uit in de literatuur. Zo komt er duidelijk naar voren dat muziek een grote rode draad vormt in haar leven en werk.
Vol interesse, fascinatie en plezier heb ik de biografie gelezen en geef jullie nu ook de kans het leven van Christine Otten in een notendop tot jullie te nemen.
De voorstelling 'Last Poets' van MC is voortgekomen uit het boek 'De laatste dichters' van de schrijfster Christine Otten. Hoe is ze tot dit boek gekomen en hoe is zij gevormd tot de schrijfster die ze nu is?
Christine Otten is geboren op 13 november 1961 in Deventer. Ze beschrijft haar familie als rebelse en onconventionele mensen, maar waar ze zeker ook een sterke band mee voelt. Haar grootmoeder typeert ze als een anarchiste en geheelonthoudster en haar grootvader deed aan worstelen en acrobatiek. Haar andere grootmoeder hield zich bezig met de viool en haar grootvader overviel in de oorlog voedseldepots. Zoals al een beetje duidelijk wordt zijn er niet bepaald schrijvers te bekennen in de familie Otten, hoewel haar eigen vader wel een voorliefde bezat voor literatuur en taal.
Christines jeugd was doortrokken van de muziek, dit is kwam vooral door de sterke invloed die haar broer op haar had, die muzikant was. Op deze manier werd ze blootgesteld aan allerlei soorten muziek; hardrock, symfonische rock, blues, country & western, punk en underground. Dit laatste genre zou een rode draad zijn in Otten' latere leven. De broer-zus relatie die Christine zelf ervoer komt terug in haar boeken, zonder echt autobiografisch te zijn.
De muziek van 'Velvet Underground' ( Lou Reed en John Cale ) drukte een belangrijke stempel op haar en haar broer. Zo laat ze weten dat toen zij op het Atheneum terecht kwam, spijbelen, blowen en uitgaan tot diep in de nacht dagelijkse kost was. Daarnaast studeerde ze ook nog serieus.
Naast het studeren is Christine een tijdje politiek activist en lid van de 'Internationale Kommunistische Bond' geweest, maar ze kwam er achter dat vergaderen niets voor haar was en ook partijdiscipline was niet aan haar besteed.
Op haar 18e slaat ze een nieuwe weg in en gaat ze Geschiedenis studeren in Utrecht. De reden voor deze studie koos was dat haar toenmalige vriendje deze studie ook deed. Maar al snel genoeg drong het tot haar door dat ze de studie vreselijk vond. Ze begon interesse te tonen in het schrijven. Twee jaar later kwam ze dan ook terecht op de 'School voor Journalistiek'. Ze vond het beroep journalist 'begerendswaardig'. Als journalist was Christine zeer ambitieus; ze schreef voor de 'Groene Amsterdammer' en 'Vrij Nederland'. Binnen enkele jaren behaalde ze het topniveau en schreef ze over politiek, economie, ging op pad om ministers te interviewen en legde een interview af met Pete Townsend van 'The Who' in Londen.
Op haar 25ste kreeg ze te maken met een 'burn out'. Deze gebeurtenis zorgde ervoor dat Christine ging nadenken over wat ze werkelijk wilde en wat haar drijfveren waren. Op deze manier kwam ze terecht bij het schrijversschap. Eind jaren '80 begon ze voorzichtig met het schrijven van proza, daarna ging ze al snel over op romans. Het duurde echter nog vijf jaar voordat ze met het boek 'Blauw Metaal' debuteerde. In deze vijf jaar had Otten namelijk samen met Aukje Holtrop het jongerenweekblad 'Primeur' opgericht en daar ging alle aandacht naar uit.
In 1998 bracht Christine het boek 'Lente van Glas' uit. Het vertelde het verhaal van een jonge vrouw die een obsessieve belangstelling voor muziek had. Voor Otten was naast literatuur en poezie, muziek een van de grootste inspiratiebronnen in haar werk.
Ze laat weten dat ze altijd een soort van onmacht voelde tegenover haar eigen liefde voor muziek. Sterke emoties en associaties spelen hierbij een rol. Otten zou daarom ook op een of andere manier de hierboven beschreven effect willen bewerkstelligen op een literaire wijze. Het boek 'Engel' is hiervan een voorbeeld.
De laatste dichters.
Christine Otten heeft naast haar interesse voor literatuur, poezie en taal, ook een grote belangstelling opgebouwd voor muziek. Maar hoe is ze gekomen op het boek 'De laatste dichters'?
Tijdens een bezoek aan Amerika ontmoette Otten twee Afro-Amerikaanse dichters; Uman Bin Hassan en Abiodun Oyewole, leden van de legendarische 'Last Poets' uit Harlem. Christine kwam door deze twee Last Poets tot de ontdekking dat taal en muziek op een hele vanzelfsprekende manier tot een versmelting kunnen komen. Door zich te gaan verdiepen in de zwarte muziek en de achtergrond daarvan had ze het idee dat ze dichter bij de oorsprong van de Westerse muziek kwam, namelijk blues en jazz.
Otten voelde een zeer sterke verbondenheid met de Last Poets, dat niet alleen kwam door de muziek en de poezie, maar ook door de levensverhalen; politiek, geweld, liefde, drugsgebruik en hartstocht. Hierdoor begon ze met het schrijven van een roman, gebaseerd op hun levens en werk.
Teaser TONGUES ON FIRE, a Tribute to the Black Panthers
Door Lianne
Dit is een promofilmpje van een speciale uitvoering op 11 september 2010 in Londen. De optredens worden verzorgd door hip-hop legendes The Roots, saxofonist David Murray en de raps van de Last Poets.
Bron: http://www.barbican.org.uk/music/event-detail.asp?ID=10807
Last Poets & Black Panther Party
Door Lianne
Hieronder is een artikel te lezen over de connectie die de Last Poets hadden met de politiek (waaronder met de Black Panther Party) aan het einde van de jaren '60, begin jaren '70.
The Last Poets & Black Panther Party
Black Panther Party
Door Lianne
In het blog hieronder staat het 'Ten-Points Program' van de Black Panther Party gepubliceerd.
Deze Afro-Amerikaanse politieke organisatie werd in 1966 opgericht in de VS door Huey P. Newton en Bobby Seale. Tijdens een herdenking van de moord op Malcolm X, kwamen ze op het idee een eigen politieke beweging op te richten, de Black Panther Party. Deze beweging vocht (letterlijk) voor sociale- en burgerrechten voor de zwarte minderheid in het land. Door gebruik te maken van geweld verdedigden ze de rechten van de zwarte bevolking. De partij stond bekend om hun zwarte kledingstijl en zichtbare zwaar geladen wapens. De Black Panther Party pleitte voor het creëren van instellingen die onder Afro-Amerikaans beheer stonden, zodat ze zelf de sociaal-economische positie van de zwarte bevolking konden verbeteren. De aanhangers van de partij waren uitsluitend Afro-Amerikanen en hun ideeën liepen nogal uiteen. Bij de oprichting van de partij werden tien punten vastgelegd die een mix waren van concrete ideeën, radicale uitspraken en ideologieën. Hieronder zijn deze punten te lezen.
De teksten van de Last Poets gaan over de sociaal-economische problemen waar de Afro-Amerikaanse bevolking mee kampt. In het nummer "Rain of Terror" (zie eerder gepubliceerde blog) wordt bijvoorbeeld de Black Panther Party openlijk gesteund.
Ten-Point Program
Door Lianne
The Ten-Point Program - Black Panther Party
- We Want Freedom. We Want Power To Determine
The Destiny Of Our Black Community.
- We Want Full Employment For Our People.
- We Want An End To The Robbery
By The Capitalists Of Our Black Community.
- We Want Decent Housing Fit For The Shelter Of Human Beings.
- We Want Education For Our People That Exposes
The True Nature Of This Decadent American Society.
We Want Education That Teaches Us Our True History
And Our Role In The Present-Day Society.
- We Want All Black Men To Be Exempt From Military Service.
- We Want An Immediate End To
Police Brutality And Murder Of Black People.
- We Want Freedom For All Black Men
Held In Federal, State, County And City Prisons And Jails.
- We Want All Black People When Brought To Trial To Be Tried In
Court By A Jury Of Their Peer Group Or People From Their Black
Communities, As Defined By The Constitution Of The United States.
- We Want Land, Bread, Housing, Education,
Clothing, Justice And Peace.
America is a Terrorist
door Ellemieke
"Reign of Terror" is in 2001 geschreven door Last Poet Abiodun Oyewole.
Het gaat over de rol van Amerika als terrorist. The American Dream, Amerika als vrijheidsstrijder, Amerika als wereldmacht; dit gedicht maakt korte metten met al dit idealisme.
The Last Poets Reunion
door Ellemieke
Op 14 juni 2008 vond er in het Schomburg Center for Research in Black Culture in New York een reünie plaats tussen 4 van de overgebleven Last Poets. Dit evenement werd gehouden ter ere van het 40jarig jubileum van deze legendarische pioniers van de rap en het Spoken Word. Als special guest waren onder andere Bob Marley en Gil Scott Heron aanwezig.
Bekijk hier een compilatie van de reunie
I have a dream
door Jolanda
De beroemde speech van Martin Luther King uit 1963.
Bekijk hier een fragment uit de toespraak
De kleurling
door Jolanda
'Als ik in de zon lig, ben ik zwart
Als ik kwaad ben, ben ik zwart
Als ik ziek ben, ben ik zwart
Als ik het koud heb, ben ik zwart
Als ik het warm heb, ben ik zwart
Als ik dood ben, ben ik zwart
Als jij in de zon ligt, ben je bruin
Als jij kwaad bent, ben je rood
Als jij ziek bent, ben je geel
Als jij het koud hebt, ben je blauw
Als jij het warm hebt, ben je rood
Als jij dood bent, ben je wit
En dan noemen ze mij een kleurling.'
Een gedichtje wat vroeger op de middelbare school op een poster in het levensbeschouwing lokaal hing. Het is altijd bij mij blijven hangen, en naar aanleiding van het bekijken van de voorstelling en het lezen van het boek kwam het weer even terug.
Een schitterend gebrek
door Jolanda
'Aanvankelijk bedekte ik mijn gezicht alleen als ik het huis verliet. Door mij op die manier in te perken, ervoer ik een vrijheid die ik mij alleen uit mijn vroegste jeugd herinnerde. Sindsdien leef ik als herboren. Zolang ik door anderen niet gezien word, bekijk ik ook mijzelf niet meer. Verlost van het beeld dat ik van mijzelf heb, kan ik mij weer zonder gevaar in de wereld begeven, zoals een kind onder de grote mensen.' - uit 'Een schitterend gebrek' van Arthur Japin
De vrouw in dit boek is tijdens haar jeugd verminkt geraakt in haar gezicht, en besluit op een dag om definitief een sluier te gaan dragen om zo haar gezicht nooit meer aan iemand te hoeven tonen. In plaats van dit als een gevangenis te ervaren, voelt zij zich, verlost van haar uiterlijk en de blikken van anderen, bevrijd.
Wat maakt toch dat het voor onszelf en voor anderen zo belangrijk is hoe we eruit zien? Jezelf bepaald voelen door je huidskleur loop door een rode draad door het leven en het werk van de Last Poets. Het moet ontzettend frustrerend zijn je de hele dag door gedefinieerd te voelen door hoe je eruit ziet. Door de kleur van je huis, die je toevallig bij je geboorte hebt meegekregen, en die je moeilijk kunt verbergen. En die vooral ook helemaal niet zo'n belangrijke rol zou moeten spelen.
I Know Where I've Been - Hairspray
Door Lianne
Dit filmpje komt uit de film 'Hairspray'. Het is een protestactie tegen de ongelijkheid tussen de blanke en Afro-Amerikaanse bevolking van Amerika.
Ten eerste geeft het de onvrede weer die heerste in de jaren '60 in Amerika. De scheiding tussen zwart en wit. Opstaan voor je eigen rechten.
Iets waar de Last Poets ook voor pleitten. Hoewel er geen raaklijn is wat betreft de muziekstijl van Hairspray en de hip-hop scene zoals de Last Poets daaraan ten grondslag liggen, hebben ze weldegelijk wat met elkaar gemeen. Ik vind ik het een mooi nummer dat wordt gezongen vanuit een gevoel van radeloosheid over de ongelijkheid tussen de blanke- en Afro-Amerikaanse bevolking.
You Are Afraid To Bleed (Malcolm X)
Door Lianne
Dit is een fragment van een speech van Malcolm X.
Hij was één van Amerika's voornaamste woordvoerders van de Afro-Amerikaanse gemeenschap. Malcolm X was van groot belang voor de Nation of Islam, een religieuze en politieke beweging die suprematie van het zwarte ras verkondigt. Hij heeft zich ontwikkeld tot een van de meest prominente zwarte, nationalistische leiders van de VS. Zijn achternaam 'X' is een verwijzing naar het verleden van de Afro-Amerikanen die als slaaf in de VS dezelfde naam als hun eigenaar kregen. De 'X' verwijst naar het verlies van naam en identiteit.
In dit filmpje wijst Malcolm X op het verschil tussen 'black revolution' en 'negro revolution'.
Hij spreekt de Afro-Amerikaanse bevolking aan op de revoluties die in andere landen gaande zijn.
"And you're afraid to bleed. I said, you're afraid to bleed."
Een statement dat ook later ook werd gemaakt door de Last Poets: "Niggers are scared of Revolutiuon'.
Over de streep
door Jolanda
Enige tijd geleden is er op Nederland 2 een documentaire uitgezonden genaamd 'Over de Streep'. Dit is een project uit de Verenigde Staten wat voor het eerst in Nederland uitgevoerd werd op een middelbare school in Amsterdam. Het project moet ervoor zorgen dat scholieren elkaar in één middag heel goed leren kennen waardoor ze meer respect voor elkaar zullen krijgen. Toepasselijk is dat dit project etnische verschillen doet verdwijnen, en ook dat je kunt zien dat dingen als huiselijk geweld, en problemen met drugs, die soms heel ver van je af lijken te staan, toch ook dicht bij huis spelen. Zoals bijvoorbeeld bij je eigen klasgenoten. Ik moest aan deze documentaire denken na het bekijken van de voorstelling, omdat het verhaal van de Last Poets voor mij in eerste instantie heel erg voelde als een ver-van-mijn-bed-show, terwijl het verhaal wellicht toch meer met mijn eigen leven te maken heeft dan ik aanvankelijk dacht. Hieronder de trailer van deze documentaire:
Trailer 'Over de Streep'
De gehele uitzending is te bekijken via uitzendinggemist.nl
De opzet van het programma heeft een heel Amerikaans bijsmaakje, maar het is zeker de moeite waard om te bekijken.
Dangerous minds
Door Jolanda
De Laatste Dichters doet mij denken aan een film van een tijd geleden, namelijk Dangerous Minds. In deze film speelt Michelle Pfeiffer een idealistische blanke docente die les gaat geven op een school met leerlingen van veel verschillende nationaliteiten. Ze komt daarbij in aanraking met allerlei problemen die altijd heel ver weg leken. Conflicten tussen leerlingen van verschillende rassen, het veelvuldig gebruiken van zware vormen van geweld, en ga zo maar daar. Zo voelt het levensverhaal wat beschreven wordt in de Laatste Dichters voor mij ook: het lijkt zo ver van mijn eigen leefwereld af te staan. Toch vond ik de voorstelling en het boek wel aangrijpend. Net als dat de film mij vanaf de allereerste keer boeide, en ik hem daarna nog vaker bekeken heb. Mooi aan deze film is dat ook hier poezie een belangrijke rol speelt, een extra link naar de voorstelling. In het onderstaande fragment vertelt zde lerares haar leerlingen dat zij altijd een keuze hebben, en dat koppelt zij terug naar een gedicht dat zij eerder die les behandeld hebben.
Bekijk hier een fragment uit 'Dangerous Minds
Mocht je verder willen kijken: de gehele film is te bekijken via youtube. Onderstaande link is deel 1, voor de rest van de film gewoon even doorklikken naar de volgende delen.
Bekijk hier de hele film
Abonneren op:
Posts (Atom)