door Charlotte
De The Last Poets, dat moesten (en moeten) helden zijn voor vele mensen. Dat bedacht ik mij op weg naar huis in de trein na het zien van de theatervoorstelling De Laatste Dichters, geproduceerd door het productiehuis MC te Amsterdam. Met het boek De laatste dichters van Christine Otten in mijn handen, sloeg een nieuwsgierige hand van een theaterwetenschapstudente (ikzelf) de eerste bladzijden om van het boek over The Last Poets. Na het lezen van enkele bladzijden, was het achtergrond geluid van een wankelende en hard rijdende trein overgegaan in fictieve geluiden van de omgeving van de The Last Poets die werden beschreven in het boek. Vast gekluisterd aan het boek, las ik als een sneltrein door het boek. Fascinatie, bewondering, afkeer en confrontatie met eigen emoties vulde mijn hoofd en hart. Als jong volwasse, wonend in een goed milieu in Nederland, is het niet te begrijpen hoe die situatie geweest moest zijn. Hoe het vuur in de harten van de ‘zwarte bevolking’ hevig wakkerde om de strijd aan te gaan. Hoe de vernedering en woede voelde wanneer men oog in oog stond met een ‘wit gekleurd’ individu. Hoe het op straat en binnenshuis voelde. Toch deed ik mijn uiterste best een film in mijn hoofd te laten afspelen van alles wat ik las. In ieder geval een poging te wagen er een geconstrueerd geheel van te maken. Thuis aangekomen en na enige moeite om het boek te laten rusten op mijn nachtkastje, slopen er confronterende gedachten mijn hoofd binnen. Een oude herinnering trok mijn volledige aandacht: een jong meisje springend en dansend, zwierde door de woonkamer terwijl de Spice Girls van het televisiescherm af spetterde van de glamour. Uren lang herhaalde dit ritueel zich. Een groep jonge zangeressen, die in de slaapkamers van vele tienermeisjes een speciaal ingericht altaar toegewijd kregen. Slaapkamerdeuren en plafonds waren gedoemd tot ideale altaren. Met als voorkeur het plafond, om na het ontwaken ’s ochtends de laatste vijf minuten uitsteltijd voor het opstaan, te kunnen opvullen met een dommelmomentje naar aanleiding van die ene geweldige poster. Dat was een droom: een leven vol showbizz, glamour en bekendheid. Het idee dat je je geld kon verdienen met het beoefenen van je passie: dansen, zingen en acteren. Nu twaalf jaar later, kennen deze dromen enige bijsmaakjes. Niet alleen de werkelijkheidswaarde van dergelijke dromen zijn realistisch geworden, maar ook het droomonderwerp werd door het verhaal van de The Last Poets in een schrijnend licht geplaatst. Met de eigen geconstrueerde film vers in mijn geheugen, werd het onmogelijk voor te stellen dat kinderen uit die tijd, uit die cultuur, uit die maatschappij en uit dat milieu over dergelijke dingen als een showbizz leven konden dromen. Waarom? Omdat dromen verwerkingen zijn van dagelijkse belevenissen, angsten en verlangens. In die tijd streed men voor sociale gelijkheid. Voor respect. Voor een eigen plek in de samenleving. Voor een stem in de maatschappij. Ouders en grootouders vochten voor deze revolutie. Harten waren gevuld met woede en vuur, niet alleen tegenover de ‘blanken’, maar ook binnen de ‘zwarte gemeenschap’ waren er offers gebracht. Het is naïef te denken, dat een dergelijke omgeving als toen, geen invloed zal uitoefen op de kinderen en de jongere generatie. Dat deed het. Dat doet het. Dat zal het blijven doen. ‘Wat hebben wij het hier in Nederland toch goed,’ herhaald zich zoemend en steeds luider wordend door mijn hoofd. ‘Wat hebben wij Nederlanders het toch goed.’ (Een kleine kanttekening bij deze uitspraak is tevens wel gewenst. Het is vanzelfsprekend dat niet alle Nederlanders het goed hebben, maar globaal genomen leven we in Nederland in een veilig en vrij land. Met deze gedachte in het achterhoofd, heeft men in Nederland het goed in vergelijking met bijvoorbeeld de situatie die wordt beschreven in de tijd van The Last Poets). Ja…maar…Nee, het moet afgelopen zijn met het ‘ja maar.’ Er zijn geen excuses te rechtvaardigen en überhaupt te bedenken, dat dromen van kinderen, jongeren, volwassen en ouderen in een omgeving, zoals die wordt omschreven in het boek, wordt gekleurd door maatschappelijke en sociale problemen als de sociale ongelijkheid tussen ‘zwarten’ en ‘blanken.’
Een droom is het begin. Een droom bestaande uit beelden en woorden. Een droom bestaande uit zinnen. Een droom bestaande uit een boodschap. Een droom als het begin van een gedicht.
Een gedicht als begin van een revolutionaire culturele beweging: The Last Poets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten