door Charlotte
‘Weten jullie wie de The Last Poets zijn?’ vroeg ik aan het thuisfront. Het was stil. Beide ouders keken elkaar vluchtig aan, opzoek naar een teken dat de ander het zou weten. ‘Nee, geen idee.’ Verbaasd en enigszins teleurgesteld, vroeg ik: ‘Jullie weten werkelijk niet wie de The Last Poets zijn?’ ‘Nee,’ werd er geantwoord. Naar aanleiding van deze constatering begon ik te vertellen over wie de The Last Poets waren/zijn. Na wat moeizaam kijken en nadrukkelijk denken, was er een lichtpuntje van herkenning te ontdekken op de gezichten van mijn ouders. Hoewel ik betwijfel of er werkelijk een lichtje ging branden wat betreft het collectief The Last Poets, was het hoogstwaarschijnlijk een dergelijke herkenning in het verhaal over de jaren zestig, sociale ongelijkheid, New York, ‘jazzoetry’ en activistische groep dichters. Misschien was ik iets te voorbarig in het verwachten dat mijn ouders zouden afweten van deze groep dichters, de verwachting ontstond waarschijnlijk naar aanleiding van hun leeftijd. Als men de jongeren van tegenwoordig zou vragen over The Last Poets, zou men dan ook niet weten wie deze bijzondere groep dichters waren/zijn? Onwetendheid over een dergelijke kunstbeweging als The Last Poets, zou echter geen vreemd fenomeen zijn. Tegenwoordig is men in Nederland niet meer bekend met 'muzikale' protesten die uitgroeien tot politieke bewegingen. Als men nu strijd voor maatschappelijke verandering, wordt dit uitgevoerd door middel van stakingen en protest brieven, waarbij het liefst gebruik wordt gemaakt van een openlijk en hevig debat in de kranten. Op een kunstzinnige manier protest voeren kent men dezer dagen niet meer. Dat is jammer, maar verklaard wel deels mijn fascinatie en interesse voor de The Last Poets. Het is een mooi gegeven dat een groep mensen met hetzelfde doel bij elkaar zijn gekomen, om het doel te verwezenlijken door middel van muziek. Door te dichten op jazz muziek.
‘Revolutionary Art for Cultural Revoltion’ – Amiri Baraka (Educatiepakket MC)
De The Last Poets zouden als een voorbeeld moeten dienen in de huidige maatschappij der protesten. Woorden kunnen mensen verroeren, maar in plaats van op het Malieveld of voor het hoofdkantoor van TNT Post in Den Haag uren lang korte en eenduidige zinnen te schreeuwen, zou men eens het initiatief moeten nemen om protest te voeren op een kunstzinnige wijze. Met de huidige bezuinigen op komst, zou daar uisluitend nu vanuit een bepaalde sector een dergelijk initiatief geboren kunnen worden. Laat dat nou juist de kunstsector zijn. Je zou toch enigszins verwachten dat men uit de kunstwereld op een creatieve manier een tegengeluid zou gaan verkondigen. Helaas mag dat niet het geval zijn. Men verdubbelt het ‘schreeuwende’ voorbeeld van het ‘gewende’ protest nog eens drievoudig. Leden uit de kunstwereld gaan letterlijk ‘schreeuwen om cultuur.’ Men wordt hoogstens wakker geschreeuwd, maar alles behalve geactiveerd.
Kom maar op met het activerende muziektheater, met het provocerende toneel, met de veelzeggende beeldhouwkunst, - ga zo maar door - representeer die boodschap. Kunstsector wees eens een Last Poet in uw eigen kunststijl en activeer de mensen om bij u aan te sluiten: samen staan we sterk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten