door Jolanda
'Aanvankelijk bedekte ik mijn gezicht alleen als ik het huis verliet. Door mij op die manier in te perken, ervoer ik een vrijheid die ik mij alleen uit mijn vroegste jeugd herinnerde. Sindsdien leef ik als herboren. Zolang ik door anderen niet gezien word, bekijk ik ook mijzelf niet meer. Verlost van het beeld dat ik van mijzelf heb, kan ik mij weer zonder gevaar in de wereld begeven, zoals een kind onder de grote mensen.' - uit 'Een schitterend gebrek' van Arthur Japin
De vrouw in dit boek is tijdens haar jeugd verminkt geraakt in haar gezicht, en besluit op een dag om definitief een sluier te gaan dragen om zo haar gezicht nooit meer aan iemand te hoeven tonen. In plaats van dit als een gevangenis te ervaren, voelt zij zich, verlost van haar uiterlijk en de blikken van anderen, bevrijd.
Wat maakt toch dat het voor onszelf en voor anderen zo belangrijk is hoe we eruit zien? Jezelf bepaald voelen door je huidskleur loop door een rode draad door het leven en het werk van de Last Poets. Het moet ontzettend frustrerend zijn je de hele dag door gedefinieerd te voelen door hoe je eruit ziet. Door de kleur van je huis, die je toevallig bij je geboorte hebt meegekregen, en die je moeilijk kunt verbergen. En die vooral ook helemaal niet zo'n belangrijke rol zou moeten spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten